این روزهای من

انسان اهلی به چه درد می خورد خب؟ جز این که اسیر است و خوبی حالش بسته به مکان اهلیتش و به انسانهایی که اهلی ‌شان شده دارد. بدون اینکه اختیار کند رفتن را و ماندن را و دست خودش نیست و پای خودش نیست.
می دانی جانم، آدم نه باید اهلی کسی شود و نه کسی را اهلی خودش کند. اهلی کردن درد دارد... دوست داشتن و نداشتنش، خواستن و نخواستنش، بودن و نبودنش، درد دارد.
جایی خواندم "کاش می شد مُرد، بی آنکه مادر بفهمد"
اگر من اهلی مادرم نبودم مرگ یک بازی بود مثل "لی لی" یا "خاله بازی" اما من اهلی مادرم شده ام و مرگ مثل زهر مار تلخ است...

پ.ن: این روزها که قدر روزهای عمر را بیشتر می دانم. لحظه ها فرصتند برای دوست داشتن، برای لبخند.
پ.ن۲:حالم را خوب کن. 

این روزهای من...