این روزهای من

مثل بادبادک هوا کردن یک کودک که هر چه اوج می‌گیرد هم نگران است هم هیجان زده، دارم برایت می ‌نویسم. هر کلمه مرا به اوج می‌برد و هر لحظه اوج گرفتن می‌ترساندم؛ می‌ترسم از قرقره‌ای که نخ‌اش تمام شود.نپرس چرا حالا! چرا اینجا! من نمی‌دانم که چه اتفاقی افتاده اما وسط این میدان‌م! و باید به تو بگویم... فکرش را  بکن، جهان به این بزرگی باشد و آدم فقط یک نفر را بخواهد که حرف هایش را بشنود!تبریز باران می بارد۱۷ بهمن , ...ادامه مطلب